ရက္အတန္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ လူငယ္ေလးဟာ အျပစ္မရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျပန္လြတ္လာခဲ့ပါတယ္... ျပန္လြတ္လာၿပီးတဲ့အခါမွာ အိမ္နီးခ်င္းအဘုိးအုိကို သူ႔အေပၚ မတရား စြပ္စြဲေျပာဆုိမႈအတြက္ တရားျပန္စြဲပါတယ္...
တရားခြင္ေရာက္တဲ့အခါ အဘုိးအိုက တရားသူႀကီးကုိေျပာပါတယ္..
"ကၽြန္ေတာ္က စကားအျဖစ္ေျပာလုိက္တာပါ... ဘယ္သူ႔ကုိမွ ထိခိုက္ေျပာဆုိေနတာမဟုတ္ပါဘူး..."
တရားသူႀကီးက အဘုိးအိုကို ေျပာတယ္...
"ခင္ဗ်ားရဲ့ အိမ္နီးခ်င္းအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့သမွ်ကို စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးရမယ္...
ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အဲ့ဒီစာရြက္ကို ၿဖဲၿပီး လႊင့္ပစ္သြားရမယ္...
မနက္ျဖန္က်ရင္ အမိန္႔ခ်တာကို နာၾကားဖို႔ျပန္လာခဲ့ပါ...."
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္တဲ့အခါ တရားသူႀကီးက အဘုိးအိုကို ေျပာပါတယ္...
"အမိန္႔မခ်ခင္မွာ မေန႔က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခင္ဗ်ားပစ္ခဲ့တဲ့ စာရြက္အပုိင္းေတြကို ျပန္စုေပးရမယ္...."
အဘိုးအုိကျပန္ေျပာတာေပါ့...
"အဲ့လိုလုပ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲဗ်... မေန႔က ကၽြန္ေတာ္လႊင့္ပစ္ၿပီးေတာ့ ေလကလည္း တုိက္တယ္ေလ... အဲ့ဒီစာရြက္အပုိင္းေလးေတြကို အခုမွ ဘယ္လိုျပန္ရွာမလဲ..."
အဲ့ဒီအခါမွ တရားသူႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္...
"အဲ့ဒီလုိပဲေပါ့... ခင္ဗ်ားေျပာလုိက္တဲ့ ရုိးရိုးစကားေလးေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ႏိုင္တယ္... ဒီစာရြက္ေတြလိုပဲ ဘယ္လိုမွ ျပန္ၿပီးစုစည္းတည္ေဆာက္လို႔မရေတာ့ဘူး... တစ္ေယာက္ေယာက္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားအေကာင္းမေျပာႏုိင္ရင္ ဘာမွမေျပာဘဲေနလိုက္တာက ပုိေကာင္းတယ္...."
ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူတို႔လည္း ကိုယ့္ပါးစပ္တစ္ေပါက္ကို ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ.... စကားလံုးေတြရဲ့ ေၾကးကၽြန္အျဖစ္ကို မက်ေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵျပဳတိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္...
<<လူသားပီသစြာျဖင့္ ေဆာင္းပါးရွင္အမည္ကို ေျပာင္းလဲျခင္း/ခ်န္လွပ္ထားျခင္းမ်ိဳး မျပဳလုပ္ၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္ >>
credit:ႏႈိင္း ရင့္ေႏြ(Ref: I Can't Believe It)
(copy via the'chosan)
နွင္းဆီဖူးေလးမ်ား
No comments:
Post a Comment