တစ္ခါက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္ႀကီး ေဆးဆရာတစ္ေယာက္ရွိသည္..
တစ္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕ႏွင့္မနီးမေ၀းရြာတစ္ရြာမွ လူနာတစ္ေယာက္အသည္းအသန္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုဆရာကိုလာပင့္သည္..
“ ဆရာကယ္မွျဖစ္မွာပါဆရာ.”
ထိုရြာသို႔သြားရာလမ္းရွိ သခ်ၤိဳင္းကို ျဖတ္သြားရသည္တြင္ ဆရာသည္ မ်က္ႏွာကို ေဆးအိတ္ျဖင့္ကြယ္၍ သြားေလသည္..
ထိုအခါ ဆရာလာပင့္သူ လူနာရွင္က..
“ ဘာလို႔ ေဆးအိတ္နဲ႔ ကြယ္ထားတာလဲဆရာ..”
ဤတြင္ ဆရာျဖစ္သူေျပာလိုက္ပံုမွာ...
““ သီသခၤ်ိင္းမွာ က်ဳပ္ကုလို႔ေသသြားတဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားသဗ်.သူတို႔ေရွ႕က ျဖတ္သြားရတာ မ်က္ႏွာပူလုိ႔ဗ်ိဳ႕..””
“ ဟိုက္ !!! ”
တစ္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕ႏွင့္မနီးမေ၀းရြာတစ္ရြာမွ လူနာတစ္ေယာက္အသည္းအသန္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုဆရာကိုလာပင့္သည္..
“ ဆရာကယ္မွျဖစ္မွာပါဆရာ.”
ထိုရြာသို႔သြားရာလမ္းရွိ သခ်ၤိဳင္းကို ျဖတ္သြားရသည္တြင္ ဆရာသည္ မ်က္ႏွာကို ေဆးအိတ္ျဖင့္ကြယ္၍ သြားေလသည္..
ထိုအခါ ဆရာလာပင့္သူ လူနာရွင္က..
“ ဘာလို႔ ေဆးအိတ္နဲ႔ ကြယ္ထားတာလဲဆရာ..”
ဤတြင္ ဆရာျဖစ္သူေျပာလိုက္ပံုမွာ...
““ သီသခၤ်ိင္းမွာ က်ဳပ္ကုလို႔ေသသြားတဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားသဗ်.သူတို႔ေရွ႕က ျဖတ္သြားရတာ မ်က္ႏွာပူလုိ႔ဗ်ိဳ႕..””
“ ဟိုက္ !!! ”
