ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ မဂၤလာပါ။ အလုပ္မ်ားမွန္းသိေပမယ့္ ေျဖရွင္းေပးပါအုံးဘုရား။ ပါဏာတိပါတကံနဲ႔ပက္သက္ျပီး ဘာသာျခား တစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ သူတပါးအသက္ကို မသတ္ဖို႔ တားျမစ္ထားတာက သဘာဝမက်ပါဘူးတဲ့။ သူတပါးအသက္ကိုမသတ္ပဲေနလွ်င္ ကမၻာၾကီးေရာ လူေတြပါ ရွင္သန္နုိင္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဥပမာ-ျခင္လို ပိုးမြားမ်ဳိးကိုေတာင္ မသတ္ပဲ လြတ္ေပးလိုက္ရင္ ျခင္ေတြဟာ ေပါက္ပြားရွင္သန္မႈမ်ားမယ္ လူေတြအသတ္ပါဆုံးရွုံးနုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြမ်ားျပီး အဲလို ဘယ္သတၱဝါမွ မသတ္ပဲ ေရာဂါျဖစ္နုိင္တဲ့ သတၱဝါေတြ မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ လူေတြ ေသေၾကနုိင္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ သတၱဝါေတြကို မသတ္ပဲေရွာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအခ်င္းခ်င္းျပန္သတ္ေနတာနဲ႔တူတူပါပဲတဲ့။
ေနာက္တစ္ခုက သူတပါးအသက္ကိုမသတ္ပဲ အသီးအရြက္ေတြပဲစားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြမ်ားလာရင္လဲ သဘာဝၾကီးပ်က္စီးျပီး ၾကာရွည္ရပ္တည္နုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့ဘုရား။ အသီးအရြက္ပဲစားတဲ့သူေတြ မ်ားလာေလ သေဘာဝက အသီးအပြင့္ေတြေလ်ာ့နည္းျပီး အလွ်င္မွီေအာင္ ျပန္စိုက္နုိင္မွာ မဟုတ္ပဲ လူေတြ ေသေက်ျပက္စီးရမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ဟိုဟာသတ္လဲငရဲၾကီး ဒီဟာ သတ္လဲငရဲၾကီးနဲ႔ အျမဲတမ္းဒုကၡေရာက္ေနရေတာ့မွာလားတဲ့ဘုရား။ အေျဖကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္ အရွင္ဘုရား။
ခ်ိဳရီ
ေျဖ။ ။ ပုိးမႊားေတြသတ္မွ ေရာဂါကင္းမယ္လုိ႔ တစ္ထစ္ခ် သတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ ေတာရြာေတြမွာေနတဲ့လူေတြ ဘယ္ပုိးမႊားမွ မသတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြ အသက္ရွင္က်န္းမာလ်က္ရွိၾကပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး လူသားအားလံုး သူတစ္ပါးအသက္ကုိ မသတ္ဘဲေရွာင္ၾကဥ္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရလား။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့လူအားလံုးေတာင္ ပါဏာတိပါတကံကုိ မေစာင့္ထိန္းသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ဒါျပင္ ကမၻာမွာရွိတဲ့ လူသားအားလံုး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္မယ္ဆုိတာေရာ ေျပာလုိ႔ရ လား။ ျမတ္ဗုဒၶရွိတဲ့အခ်ိန္က ရဟႏၱာမ်ားစြာ တရားေဟာၾကားေနတဲ့ ေခတ္ကာလ မွာေတာင္ ဘာသာျခားေတြ၊ ဗုဒၶတရားကုိ မယံုၾကည္သူေတြ၊ မလုိက္နာသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာဆုိ ပုိေတာင္ဆုိးပါဦးမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေပၚကေျပာတဲ့စကားေတြက တစ္ခုမွတစ္ထစ္ခ် သတ္မွတ္လုိ႔မရပါ။ ျမတ္ဗုဒၶက သတၱ၀ါအားလံုး သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ မကင္းလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိသိလုိ႔ မသတ္ရလုိ႔အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ရင္ မင့္တုိ႔လည္း ၀ဋ္လည္ျခင္း အက်ိဳးေတြ ခံရတယ္။ ဒါဟာ ေလာကသဘာဝတရားပဲလုိ႔ သိျမင္တဲ့အတုိင္း မိန္႔ၾကားေပးခဲ့တာပါ။
တခ်ိဳ႕က သူေတာ္ေကာင္းေတြ တရားက်င့္ႀကံၾကရင္ လူဦးေရ နည္းပါးသြားမယ္။ မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားမယ္စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိေတြးထင္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူဦးေရဟာ နည္းမလာဘဲ မ်ားမ်ားလာတယ္ဆုိတာ စားေသာက္ကုန္မ်ား မေလာက္ငွတာကုိေထာက္ဆၾကည့္ပါက သိႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သတၱ၀ါေတြဟာ သံသရာမွာက်င္လည္ေနရတာ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကေသးၿပီး သံသရာမွလြတ္တဲ့သူဟာ အနည္းငယ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္ျပတ္ျခင္း လူဦးေရနည္းျခင္းတုိ႔ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္ေနသူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ပါက သိႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။
တခ်ိဳ႕သူမ်ားက ဦးဇင္းကုိေတာင္ တရားလာခ်ၾကပါေသးတယ္။ အရွင္ဘုရား သာသနာ့ေဘာင္မွာေနရင္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆုိတဲ့ သားသမီးက်င့္၀တ္ကုိ မလုိက္နာရာေရာက္မွာေပါ့၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေပးရာ မေရာက္ဘဲေနမွာေပါ့ လုိ႔ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆုိတဲ့ က်င့္၀တ္တရားဟာ လူဦးေရမ်ိဳးဆက္ကုိ ေစာင့္ထိန္းခုိင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကအားျဖင့္ မ်ိဳးရုိးစဥ္လာေစာင့္ထိန္းခဲ့တဲ့ ကုိယ္က်င့္တရား၊ ဘာသာတရားအယူ၀ါဒတုိ႔ရဲ႕ မွားမွန္ကုိဆင္ျခင္ၿပီးသကာလ မွားေနရင္ မွန္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးရမယ္။ အမွန္ျဖစ္လာရင္ အဲဒီအမွန္တရားကုိ ေစာင့္ထိန္းေပးရမယ္။ မိမိမ်ိဳးရုိးစဥ္လာကုိ သူတစ္ပါးမက်ဳးေက်ာ္ မေစာ္ကားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေပးရမယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ကုိယ့္မ်ိဳးရုိးသိကၡာမက်၊ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းတုိ႔ကုိ ဆုိလုိတာပါ။
သံသရာမွာ အမွားကုိအမွန္၊ အမွန္ကုိအမွားထင္ကာ က်င္လည္ေနရတဲ့ သတၱ၀ါေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆုိတာ က်န္တဲ့ဘံုဌာနေတြကုိမၾကည့္ပါနဲ႔။ တိရစၦာန္ေတြကုိၾကည့္လုိက္ရင္ သိပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ားျပားစြာက်န္ေနေသးတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ သံသရာမွလြတ္ေအာင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္းႀကိဳးစားရင္ အမ်ားကုိလည္း လြတ္ေျမာက္ေအာင္ နည္းလမ္းေပးျခင္း တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ သူလည္းက်င္လည္ ကုိယ့္လည္းက်င့္လည္ဆုိရင္ေတာ့ သံသရာထဲမွာ သတၱ၀ါေတြမကုန္ဆံုးႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူေတာ္ေကာင္းတရားမရွိလုိ႔ လူမုိက္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနပါက သတ္ျဖတ္ျခင္းစတဲ့ လူမုိက္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔သာ ဘ၀တုိင္းႀကံဳေတြ႕ေနရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားထြန္းကားေအာင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း က်င့္သံုးရမွာျဖစ္ၿပီး အမ်ားကုိလည္း က်င့္သံုးႏုိင္ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးရပါမယ္။ ဒါမွသာ သံသရာထဲက သတၱ၀ါေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ကာ သံသရာ၀ဲၾသဃထဲကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လြတ္ေျမာက္ၿပီးသကာလ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ထာ၀စဥ္ခံစားေနရမွာပါ။
လူသားေတြရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ဓာတ္သဘာ၀ႀကီးက အသားစားမွျဖစ္မယ္၊ အသားစားမွ လုိအပ္တဲ့ခႏၶာကုိယ္ စြမ္းအားေတြရွိၿပီး က်န္းမာအသက္ရွည္မယ္ဆုိရင္ အသားကုိစားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိမိစားမဲ့အသားဟာ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ျဖစ္ေစေသၿပီးသား သတၱ၀ါ ျဖစ္ေနရပါမယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း တိရစၦာန္ကုိ မသတ္ရသလုိ သူတစ္ပါးကုိလည္း မသတ္ခုိင္းရ၊ မိမိစားမွာ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း သူတစ္ပါးက ျပဳလုပ္မေပးရ၊ မိမိပေယာဂ လံုး၀မပါရပါ။ အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ မိမိစားတဲ့အသားရဲ႕ သက္ရွိတိရစၦာန္ဟာ မိမိနဲ႔မည္သုိ႔မည္မွ်မွ ပတ္သတ္မႈ မရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္မရွိပါေပ။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ မိမိပေယာဂတစ္ခုခုပါခဲ့ရင္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိေရွ႕မွာသတ္ေနတာကုိ ျမင္ေနရတဲ့ အသားငါးကုိျဖစ္ေစ၊ မိမိႀကိဳတင္မွာထားလုိ႔ သူတစ္ပါးက သတ္ေပးလုိက္ရင္ျဖစ္ေစ အဲဒီလုိ အသားငါးမ်ားကုိ စားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မိမိမွာလည္း အျပစ္ရွိတာမုိ႔ ကံၾကမၼာဆုိးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြဟာ အသားငါးေတာ့ မစားၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္က်ေတာ့ ညစ္ပစ္ယုတ္မာၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လူေတြနဲ႔စာရင္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းၿပီး အသားငါးစားတဲ့လူေတြကုိ လူေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ အသားငါးစားမွ က်န္းမာ သက္ရွည္မွာမုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သစ္သီးသစ္ရြက္နဲ႔ အသက္ ဆက္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ရင္ျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းဖုိ႔သည္ အဓိကအက်ဆံုးျဖစ္တာမုိ႔ မိမိပေယာဂမပါတဲ့ အသားငါးဆုိ စားခ်င္ပါက စားႏိုင္ၾကပါတယ္။
အသားငါးစားတာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶက
(၁) ကိုယ့္အတြက္ရည္မွန္းၿပီး သတ္ျဖတ္တာကို ကိုယ္တုိင္ျမင္တဲ့အသား
(၂) ကုိယ့္အတြက္သတ္ျဖတ္တယ္လို႔ ကိုယ္တုိင္ၾကားရတဲ့အသား
(၃) ကိုယ့္အတြက္သတ္ျဖတ္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္တုိင္က ယုံမွားသံသယျဖစ္တဲ့အသား
အဲဒီလို အသားမ်ိဳးေတြကို မစားေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီအစြန္းသုံးပါးလြတ္ကင္းတယ္ဆုိရင္ေတာ့ စားဖုိ႔ရန္အပ္စပ္တယ္ဆုိတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူၿပီးသားပါ။ အစြန္းသံုးပါးကေန မလြတ္တဲ့အသားကုိ စားတယ္ဆုိရင္ စားတဲ့သူရဲ႕အျပစ္သာျဖစ္ျပီး ဘာသာတရားရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ-ခရစ္ယာန္ဘာသာတစ္ခုမွာ လူကိုမသတ္ဖုိ႔ တားျမစ္ထားတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲဒါကို အဲဒီဘာသာ၀င္တစ္ဦးဦးက လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တယ္ဆိုုရင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕အျပစ္မဟုတ္သလုိ ဘာသာ၀င္အားလုံးရဲ႕အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဴးလြန္တဲ့သူရဲ႕ အျပစ္ပါပဲ။
ခရီးသြားရင္း ပိုင္းေကာင္မ်ားကို နင္းမိရာ၌ (ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ တိုက္မိရာ၌) မိမိေၾကာင့္ေသေသာ္လည္း ေသေစလိုေသာ ေစတနာမပါက ပါဏာတိပါတကံမထုိက္ပါ။ တခ်ိဳ႕မွာ အဲဒီလုိမေတာ္တဆနင္းမိသြားရင္ သနားကရုဏာေတာင္ ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ အသာငါးမ်ားကုိ စားတဲ့လူရွိလုိ႔ သတ္တဲ့လူက ရွိရတာလုိ႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါဆုိ ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိတာ ရွင္းျပပါမယ္။
(က) ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ ၾကက္ကို ကိုက္သတ္ၿပီးခ်ီလာတာကုိ လူကစားရင္ အဲဒီလူမွာ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္မယ္ထင္လား မထုိက္ပါ။။
(ခ) အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အိမ္ရွင္မေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ပါဏာတိပါတအမႈကိုျပဳရင္ စားၾကတဲ့တစ္အိမ္သားလံုးက သတ္သူကုိ အားေပးတာလည္းမရွိ၊ တုိက္တြန္းတာလည္းမရွိ၊ သေဘာတူညီမႈမရွိ၊ သူတုိ႔ပေယာဂမပါရင္ သတ္သူတစ္ဦးသာ ပါဏာတိပါတကံထုိက္ၿပီး က်န္သူမ်ားမထိုက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္သည္မ်ား စား၀တ္ေနေရးရွာေဖြေပးတဲ့အခါ အကုသုိလ္ကိစၥမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေပးရပါမယ္။ ဒါမုိ႔ဆုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ အကုသုိလ္ျဖစ္ခံၿပီး လုပ္ေကၽြးရင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ ခံရမည္ဆုိတာ မေမ့ပါနဲ႔။ တခ်ိဳ႕က မယားမ်က္ႏွာ၊ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာရေအာင္ဆုိၿပီး မေကာင္းမႈလုပ္ကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခ်င္သူမ်ား သတိထားၾကပါေလ။
(ဂ) ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္က မုဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သမာပတ္၀င္စာေးနေသာ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရ္မအား အသားတခ်ိဳ႕လွဴလိုေသာေၾကာင့္ အနီးအပါး၌ အလိုရွိသူ ယူရစ္ပါဟု ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး ပံ့သကူပစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကုိ ဥပၸလ၀ဏ္ဘိကၡဳနီမ သမာပတ္မွထတဲ့အခါ ပံ႔သကူေကာက္ယူၿပီးသကာလ ေကာင္းမြန္စြာစီစဥ္ကာ ဘုရားရွင္အား ကပ္လွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကပ္လွဴတာကုိ ဘုရားရွင္ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မိမိပေယာဂမပါတဲ့အသားမုိ႔ စားေသာက္ခြင့္ရွိတယ္။ အျပစ္မရွိဘူးဆုိတာကုိ ေထာက္ျပခ်င္တာပါ။
(ဃ) ကုကၠဳရမိတၱအမည္ရွိတဲ့ မုဆိုးႀကီးရဲ႕ မယားဟာ အပ်ိဳဘ၀ကပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လင္မုဆိုးႀကီးက ေလးယူခဲ့ပါ ရွင္မေရလုိ႔ ေစခုိင္းရင္ ေလးကို ယူေပးရ။ ဓား-လွံ ယူခဲ့ပါရွင္မေရလုိ႔ဆုိရင္ ယူေပးရပါတယ္။ ဒါဟာ မယား၀တၱရားကုိျပဳက်င့္ရာျဖစ္ၿပီး သူမတြင္ တိရစၦာန္မ်ားအား သတ္ေစလိုေသာ ေစတနာမရွိျခင္းေၾကာင့္ ပါဏာတိပါတကံ မျဖစ္ပါ။
(င) လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ ထိုလက္ျဖင့္ အဆိပ္ကိုကိုင္ေသာ္လည္း ထိုလက္ကို မပူေစႏိုင္။ ထို႔အတူ မေကာင္းမႈကို ျပဳလိုေသာစိတ္မရွိသူမွာ မေကာင္းမႈအဆိပ္ မေလာင္ႏိုင္ပါလုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္၊ ကုကၠဳရမိတၱ၀တၳဳမွာ ေဟာၾကားထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါဏာပါတိကံအေၾကာင္းကုိ ဒီေလာက္ဆုိ ရွင္းလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔မရွင္းေသးရင္လည္း ဦးဇင္းအရင္ကေျဖဆုိထားတဲ့ ၾကက္ဥစားျခင္းဟာ အျပစ္ရွိမရွိ အေမးအေျဖကုိ ထပ္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ပုိမုိရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ပါဏာတိပါတကံထုိက္တဲ့ အဂၤါမ်ားကုိ လက္တမ္းမွတ္မိေအာင္ ထပ္မံေရးသားေပးလုိက္ပါတယ္။
(၁) သက္ရွိသတၱ၀ါျဖစ္ျခင္း။
(၂) သက္ရွိသတၱ၀ါဟု သိျခင္း။
(၃) သတ္လိုေသာ စိတ္ (ေစတနာ) ရွိျခင္း။
(၄) သတ္ဖို႔ရန္ ကိုယ္မႈ၊ ႏႈတ္မႈ၊ ပေယာဂတခုခုကို ျပဳေသာအားျဖင့္ သတ္ျခင္း။
(၅) ေသျခင္း။
အထက္ပါအဂၤါ (၅)ပါးျပည့္စံုမွ ပါဏာတိပါတကံထိုက္ပါတယ္။
ဒီအဂၤါ(၅)ခ်က္လံုးနဲ႔မညီရင္၊ ကိုယ္တိုင္ျပဳျခင္း၊ ခိုင္းျခင္း၊ ေက်းဇူးေျပာျခင္း၊ သေဘာတူျခင္းတုိ႔မရွိဘူးဆုိရင္လည္း ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္ပါ။
လူတြင္ေရာဂါျဖစ္ေစေသာပိုးမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အမ်ားဆံုးေရာဂါျဖစ္ေစေသာပိုးမွာ ဘက္တီးရီးယား (bacteria)ႏွင့္ ဗိုက္ရပ္စ္ (Virus) မ်ားျဖစ္ပါတယ္။
ဘက္တီးရီးယားပုိးမ်ားဟာ သူတုိ႔ဘာသာ တစ္ေကာင္မွႏွစ္ေကာင္၊ ႏွစ္ေကာင္မွေလးေကာင္း စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးပြားႏုိင္ၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘက္တီးရီးယားပုိးမ်ားကုိ သတၱေဗဒဘာသာတြင္ အေသးငယ္ဆံုးႏွင့္ ေရွးအက်ဆံုး သက္ရွိသတၱ၀ါအျဖစ္ စာရင္းသြင္းထားၾကတာပါ။ ဗိုက္ရပ္စ္မ်ားမွာ သူတုိ႔ဘာသာ မ်ိဳးမပြားႏုိင္ဘဲ အျခားေသာသတၱ၀ါတုိ႔ရဲ႕ (host)လုိ႔ေခၚတဲ့ မ်ိဳးပြားပစၥည္းမ်ားကို အသံုးျပဳၿပီးမွသာ မ်ိဳးပြါးႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုက္ရပ္စ္ပုိမ်ားကုိ ဆဲလ္အတြင္းရွိသည့္ အခ်ိန္၌သာ သက္ရွိသတၱ၀ါလုိ႔ သတ္မွတ္ရပါမယ္။ ဘက္တီရီးယားႏွင့္ ဗိုက္ရပ္စ္မ်ားဟာ ၎တို႔မ်ိဳးပြါးႏိုင္ရန္ အစာသုိ႔မဟုတ္ ပစၥည္းမ်ားရွိေနသမွ် ဆက္လက္မ်ိဳးပြားႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ကာမဘံုမွ သတၱ၀ါမွာ အသက္စိတ္၀ိညာဥ္ဟာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ အသက္စိတ္၀ိညာဥ္ဟာ တစ္ကိုယ္မွႏွစ္ကိုယ္ ခြဲထြက္မသြားႏုိင္ပါဘူး။ သတၱ၀ါမွန္ရင္ သူ႔ဘ၀အားေလ်ာ္စြာ သက္တမ္းမ်ားရွိၾကတဲ့အတြက္ သတၱေဗဒအရ သက္ရွိပိုးဟုေခၚေသာ္လည္း ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ထုိပုိးမႊားမ်ားဟာ သတၱ၀ါမ်ားမဟုတ္ဘဲ ေရာဂါသည္မွာ အကုသိုလ္ကံရွိလုိ႔ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ကမၼပစၥယဥတုဇရုပ္မ်ားျဖစ္လာရတာေၾကာင့္ ပိုးသတ္ေဆးေပးျခင္းသည္ ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္ပါေပ။
သံေကာင္မ်ားမွာမူ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊ သက္တမ္းရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါစာရင္းထဲမွာ ထည့္ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ သံေကာင္မ်ားေသျခင္းကို အာရံုမျပဳဘဲ လူနာေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေရးကိုသာ အာရံုျပဳၿပီး ေဆးထုိးေဆးေပးျပဳလုပ္ပါက ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္ပါေပ။
ပါဏာတိပါတကံထုိက္ရာတြင္လည္း အျပစ္ႀကီးေသးတုိ႔ ခြဲျခားမႈရွိပါေသးတယ္။ သီလစေသာဂုဏ္ရွိသူ၊ မိမိအေပၚေက်းဇူးရွိသူ၊ သတ္ျဖတ္ရာတြင္ လံုလအားစိုက္ထုတ္မႈ၊ သတၱ၀ါ အႀကီးအငယ္တုိ႔ေပၚတြင္မူတည္ၿပီး အျပစ္ႀကီးျခင္း အျပစ္ေသးျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ေက်းဇူးစတဲ့ ဘာဂုဏ္ရည္မွမရွိတဲ့ သံေကာင္မ်ားကို အာရံုထားၿပီးသတ္မိလွ်င္လည္း အျပစ္ငယ္ေလးမွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ေပးၿပီးေမးထားတဲ့ေမးခြန္းအေျဖ လံုေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဦးဇင္းသည္ ပညာရွင္မဟုတ္ေသးတဲ့ အညၾတေလးသာျဖစ္လုိ႔ အေျဖထဲမွာ အမွားမ်ားစြာ ပါလွ်င္ပါႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕၀ါဒအတုိင္း ၀ိဘဇၨေလးနဲ႔ဖတ္ၿပီး အသိဉာဏ္ေလးနဲ႔ပုိင္ျခားၾကပါေလ။ စာဖတ္ပရိသတ္အားလံုး အသိဉာဏ္ဗဟုသုတတုိးပြားၿပီးသကာလ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိခံစားႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလ်က္.....။
မွီးျငမ္းေရးသားေသာ စာအုပ္မ်ား
၁။ ၀ိနည္းပါဠိေတာ္ နိႆဂၢိယပါစိတ္။
၂။ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္၊ ကုကၠဳရမိတၱ၀တၳဳ။
၃။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေျဖၾကားေတာ္မူေသာ ဘ၀ျပႆနာ။
အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
sanninaymin@gmail.com
www.sanninaymin.com
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။
No comments:
Post a Comment