ႏွလံုးေရာဂါ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႔အေရွ႔ပိုင္းရိွ လူအိုရံုတခုတြင္ ေနထိုင္ေန ေသာ အသက္ ၈၀အရြယ္ ေဒၚမာဂရက္ တြင္ ၀ါသနာ တခုရိွသည္။
ယင္းမွာ အပတ္စဥ္ ထီမထိုးရ မေနနိဳင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမထိုးလိုေသာ ထီနံပါတ္ကို လူအိုရံုရိွ ဆရာမေလး ဆိုဖီယာကအၿမဲ၀ယ္ေပးရ၏။
တရက္တြင္ ေဒၚမာဂရက္ ထီ ေဒၚလာသန္း ၅၀ေပါက္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထီလက္မွတ္က ဆရာ မေလး ဆိုဖီယာထံတြင္ ရိွေနေသး၍ ေဒၚမာဂရက္ မသိေသးေပ။ သူ႔ကို အသိေပးရမည္ ျဖစ္သည္။
အပတ္စဥ္ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆး၍ ေဆးကုသေပးေနေသာ ေဒါက္တာ ကင္းက အႀကံေပးသည္။
“အဖြားႀကီးကို သူထီေပါက္တယ္ဆိုတာ တိုက္ရိုက္သြားမေျပာျပနဲ႔။ သူ႔မွာ
ႏွလံုးေရာဂါရိွတယ္။ ေတာ္ၾကာ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ၿပီး ေသသြားနိဳင္တယ္။”
“ဒီလိုဆို ဘယ္လို ေျပာရမလဲဆရာ။ ”ဆရာမတေယာက္က ေမးသည္။
တျခားဆရာမတေယာက္က “ဒါဆို ဆရာပဲ သြားေျပာလိုက္ပါ။ က်မတို႔ထက္ ဆရာက သူနဲ႔ပိုရင္းႏွီးတာပဲ ဥစၥာ။ ”
သို႔ႏွင့္ ေဒါက္တာကင္းသည္ ေဒၚမာဂရက္ထီေပါက္ေၾကာင္း အင္မတန္သိမ္ေမြ႔စြာႏွင့္ သတင္းသြားေပးပါေတာ့သည္။
“အဖြား ဒီတပတ္ ထီထိုးထားေသးသလား။ ”
“ထိုးတာေပါ့။ က်မက အပတ္တို္င္း တေစာင္တေစာင္ထိုးေနက်။ အခုဆို ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿပီဟာ။”
“အဖြားက ထီေပါက္ရင္ ဘာေတြလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ။”
“ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွေတာ့ က်မမွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မရိွပါဘူး။ ထီေပါက္ရင္ လူအိုရံုကို လႈမယ္။
မိဘမဲ့ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေတြဖြင့္မယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။”
“အို
၀မး္သာစရာပဲ။ အဖြားလုပ္ခ်င္တာေတြ တကယ္လုပ္ရေတာ့မယ္ သိလား။ အဲ တကယ္လို႔
အဖြားေပါက္တဲ့ ထီက ေဒၚလာသန္း ၅၀ေလာက္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဖြား ဘာေတြ
ဆက္လုပ္အံုးမလဲ။”
ေဒၚမာဂရက္က ခပ္တိုးတိုးတခ်က္ ရယ္ပါသည္။
“ေဒၚလာသန္း ၅၀ဆိုရင္ တ၀က္ကို လႈမယ္။ က်န္တဲ့ ေဒၚလာ၂၅သန္းကို ေနအံုး
က်မစဥ္းစားအံုးမယ္။ -------------------- အဲ က်မမွာ သားသမီးတို႔
ေဆြမ်ိဳးတို႔ဆိုတာလဲ တေယာက္မွ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ က်မဒီမွာ ေနလာတဲ့
ကာလတေလ်ာက္လံုး က်မကို ေဒါက္တာကပဲ အနီးကပ္
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာတာဆိုေတာ့----”
“ဟုတ္- ဟုတ္ကဲ့ အဖြား --ဆက္--ဆက္ေျပာပါအံုး။”
“အဲဒါဆိုေတာ့ ေဒါက္တာကိုပဲ အေမြ ေပးရမွာေပါ့။”
ထိုစဥ္ ၀ုန္းဆိုေသာ အသံၾကားလုိက္ရသည္။ ေဒါက္တာကင္း ပစ္လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အသက္မရိွေတာ့။
ေဒါက္တာကင္းတြင္ ႏွလံုးေရာဂါရိွေၾကာင္း ေဒၚမာဂရက္သိလွွ်င္ ထိုသို႔ ေျပာျဖစ္မည္မဟုတ္ဟု အားလံုးက သံုးသပ္ၾကပါသည္။
(၁)--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်
လူႏွစ္ေယာက္ အရက္ဘားတြင္ အရက္ေသာက္ေနၾကသည္။ ေရခ်ိန္အေတာ္ေလး ကိုက္လာေသာအခါ ပထမလူက
“ေဟး ငါ့မ်က္လံုးကို ငါကိုက္ျပမယ္ဆို မင္းယံုမလား။”
ဒုတိယလူက သူညာဖက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ပထမလူကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ဒီလူမူးေနၿပီလို႕ တခ်က္ေတြး လိုက္ရင္း
“မယံုဘူးဗ်ာ။”
“ဒါဆို အရက္တပုလင္းေၾကးေလာင္းမလား။”
“ေလာင္းတယ္ဗ်ာ။စိန္လိုက္။”
ပထမလူက သူ႕ရဲ့ ဘယ္ဖက္က မ်က္လံုးအတုကို ထုတ္ၿပီး ကုိက္ျပလိုက္သည္။
သို႕ျဖင့္ ဒုတိယလူက အရက္တလံုး ေပးလိုက္ရသည္။ ပထမလူက အရက္ဆက္ေသာက္ရင္း
ပုလင္းတ၀က္က်ိဳးတဲ့အခါမွာ
“ေဟး က်န္တဲ့ မ်က္ေစ့တလံုးကို ငါထပ္ကိုက္ျပမယ္ဆိုရင္ေကာ မင္းေလာင္းအံုးမလားကြ။”
ဒုတိယလူက ပထမလူကို တခ်က္ထပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပထမလူကေတာ္ေတာ္ႀကီးမူးေနၿပီ။
ေနာက္ ဒီလူ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး စလံုးေတာ့ အတုမျဖစ္နိဳင္ဘူးဟု ေတြးလိုက္သည္။
သို႕ႏွင့္
“ေလာင္းမယ္။ ဒီတခါ အရက္ ႏွစ္လံုးေၾကး”
ဒုတိယလူစကားဆံုးသည္နဲ႕ ပထမလူက
“အိုေက။” ဟုဆိုလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ သြားအတုေတြကို ထုတ္ၿပီး က်န္မ်က္လံုးကို ထပ္ကိုက္ျပလိုက္သည္။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
တိုက္ဆိုင္လိုက္ရင္ေတာ့ ေသၿပီ
ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ၾကရင္း တိုက္ဆုိင္မွဳအေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။
ပထမတေယာက္က ေျပာသည္။
“ေလာကႀကီးက အံၾသစရာႀကီးကြာ။ ငါ့မိန္းမ ကိုယ္၀န္ရိွတံုးက ၿမိဳ႕ညီေနာင္ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ႕စာအုပ္ကို ဖတ္တယ္။ ေမြးလာေတာ့ အမႊာ ျဖစ္ေနတယ္ကြာ။ ”
ထိုအခါ ဒုတိယတဦးက ေထာက္ခံ၍ အခုလိုေျပာသည္။
“ေအးကြ။ မင္းအျဖစ္နဲ႕ ငါ့အျဖစ္က တထပ္တည္းပဲကြာ။
ငါ့မိန္းမကိုယ္၀န္ေဆာင္တံုးက သူရဲေကာင္း သံုးေယာက္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို
သြားဖတ္တာ ေမြးလာေတာ့ သံုးမႊာပူးေမာင္။ တကယ္အံၾသစရာပဲကြ။ ”
ဒုတိလူစကားဆံုးသြားေသာအခါ တတိယလူက လက္က်န္လက္ဖက္ရည္ကို ကတိုက္ကရိုက္ေမာ့ခ်ရင္း ဒေရာ ေသာပါး ထျပန္ေလသည္။
ထိုစဥ္က်န္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလွမ္းေမးၾက၏။
“ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲကြ၊ ”
“ဘာျဖစ္ရမလဲကြ၊ ငါထြက္လာေတာ့ ငါ့မိန္းမက အလီဘာဘာနဲ႕ ခိုးသားေလးဆယ္ စာအုပ္ဖတ္ေန တယ္ကြ။”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ထင္တာကတျခား
မတ္လ ၅ ရက္၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္။
တရားခြင္တခုတြင္ျဖစ္သည္။
တရားသူႀကီး။ ။"တရားခံက သူငယ္မကို ပဲြခင္းထဲက ေခၚထုတ္သြားၿပီး လူရွင္းတဲ့ေနရာေရာက္မွ ပါသမွ် လုယက္ သြားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား "
တရားလို။ ။ " ဟုတ္ပါတယ္ ၊ တရားသူႀကီးမင္း "
တရားသူႀကီး။ ။ " ဒါျဖင့္ရင္ ပဲြခင္းပရိသတ္ထဲမွာတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔ေအာ္ဟစ္အကူအညီ မေတာင္းခဲ့တာလဲ "
တရားလို။ ။ " ကြၽန္မနားကိုအသာကပ္ၿပီး လက္ကုတ္ေခၚသြားတုန္းက ဒီလုိလုပ္လိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့မိလို႔ပါရွင္ "
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္
ဇြန္လ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဖြားႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကသည္။
“မစိန္ မနက္ျဖန္ မင္းေမြးေန႕မွာ ငါ ဘာလက္ေဆာင္ေပးရမလဲ ေျပာ”
“သခၤ်ဳိင္းမွာ ကြ်န္မ အတြက္ ေျမတစ္ေနရာ ၀ယ္ေပးထားပါေတာ္”
ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အဘြားႀကီးက အဘိုးႀကီးကို ေမးျပန္သည္။
“ကိုျမ။ မနက္ျဖန္ ကြ်န္မ ေမြးေန႕၊ အဲ့ဒါ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးမလဲ ေျပာ”
“ဘာမွ မေပးဘူး၊ မႏွစ္က ငါေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကို မင္း အခုထိ သံုးမွ မသံုးေသးပဲ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ႏွစ္ႏွစ္ပဲၾကာၾကာ
ဇြန္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
ရြာတစ္ရြာတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား စုၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနၾကသည္။
သားသမီးမ်ား လမ္းစ ေလ်ာက္သည့္ အေၾကာင္းေရာက္သြားသည္။
ျမႏွစ္က
“ငါတို႕ကေလးေတြက တႏွစ္ေလာက္က်မွ လမ္းေလ်ာက္တယ္။ ျမင္းေတြ ႏြားေတြက်ေတာ့ ေမြးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲလမ္းေလ်ာက္တယ္”
ဒီလိုနဲ႕ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ဒီကိစၥဟာ တရားမွ်တမွဳ မရွိဟု ယူဆကာ သိၾကားမင္းထံ အေရးဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။
ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ မိမိတို႕ကို တိရစာၦန္မ မ်ားနဲ႕ တစ္တန္းတည္းထားေရးျဖစ္သည္။
အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ အသြက္ဆံုး မစိန္ပုကို သိၾကားမင္းႏွင့္ ေတြ႕ေစသည္။
က်န္အမ်ဳိးသမီးမ်ားက အခန္းျပင္ပမွ ေန၍ နားစြင့္ေနၾကသည္။
မစိန္ပု၏ တင္ျပခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီးေသာအခါ သိၾကားမင္းက ျပန္ေျပာသည္။
“ကိုင္း မင္းတို႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္။” အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၀မ္းသာသြားသည္။ ကေလးမ်ား လမ္းေလ်ာက္ ရန္ တႏွစ္ေလာက္ ထိန္းေက်ာင္း ေစာင့္ဆိုင္းရန္ မလိုေတာ့။
သို႕ေသာ္လည္း သိၾကားမင္းက ဆက္ေျပာသည္။
“ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ တစ္ခုကို သေဘာတူရမယ္။”
အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၿငိမ္သြားသည္။
“မင္းတို႕ဟာ တိရစာၦန္ေတြလို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါပဲ ေမထုန္မွီ၀ဲ ၾကရမယ္။”
အခန္းအျပင္မွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သံၿပိဳင္ ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကသည္။
“စိန္ပုေရ႕ သေဘာမတူနဲ႕ေဟ့၊ တႏွစ္မကလို႕ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ေစာင့္ရေစာင့္ရ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
က်ား-မ ခြဲျခားေရး ကိရိယာ
ဇြန္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ မီးငယ္တေယာက္ ဖခင္ေမာင္းေသာ ကားတြင္ ေဘးမွ ထိုင္လာသည္။
တစ္ေနရာတြင္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားသူတေယာက္ကို ေတြ႕သည္။
အေဖက မီးငယ္ကို ေမးလိုက္သည္။
“သမီး ဟိုက ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႕ သူက ေယာက္်ားေလးလား မိန္းကေလးလား။”
မီးငယ္က
“ေယာက်ာ္းေလးပါေဖေဖ”
“သမီးဘယ္လို သိသလဲ”
“သမီးရင္ခုန္သြားလို႕ပါ”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေဖေဖသင္ေပးတဲ့ ဂဏန္းသခၤ်ာ
ဇြန္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
ေက်ာင္းမ်ား ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ပထမတန္းကေလးငယ္မ်ားကို ဆရာမက ဂဏန္းသခၤ်ာ စတင္ သင္ၾကား ေပးရန္ျပင္ဆင္ေန၏။
ထိုစဥ္ ခပ္စြာစြာ ေက်ာင္းသားေလး ဖိုးသာထူးက ေနာက္ဆံုးခံုတြင္ အရုပ္မ်ားေရးဆဲြ ေနရာမွ လွမ္းေအာ္ေျပာ သည္။
ဆရာမ တစ္။ ႏွစ္။ သံုး။ ေလး ေရတာ သား အားလံုးအကုန္ရတယ္ ဆရာမ။
ဆရာမက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ဂဏန္းမ်ားေရးေနရာမွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ရင္း
အို သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ။ သားသားကို ဘယ္သူသင္ေပးတာလဲ။
ဖိုးသာထူးက
ေဖေဖသင္ေပးတာဆရာမ ဟု ဂုဏ္ယူစြာျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္သည္။
ကဲ ဒါဆို ဆရာမေမးမယ္၊ တစ္ၿပီးရင္ ဘာလာမလဲ။
ႏွစ္ပါ ဆရာမ
ႏွစ္ၿပီးရင္ေကာ
သံုး
----
------
----------
မွန္တယ္။ သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ။ ကဲ ကိုးၿပီးရင္ေကာကြယ္။
တဆယ္ပါ ဆရာမ။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို တဆယ္ၿပီးရင္ေကာ ဘာလာမလဲကြယ့္။
ဖိုးသားထူး နည္းနည္းစဥ္းစားသည္။ ထိုေနာက္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။
တဆယ္ၿပီး ရင္ ဂ်က္လာပါတယ္ ဆရာမ။
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေသခ်င္ေသ၊ မေပးဘူး။
ဧၿပီလ ၂၇ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
အပ်ဳိႀကီး မႏွင္းေမတေယာက္ သူငယ္ခ်င္းရွိရာ ရြာသို႕ အလည္သြားသည္။
ညပိုင္း မအိပ္ခင္ ေျခလက္ေဆးသည့္ အက်င့္က ေဖ်ာက္မရ။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေရတြင္းအနီး ေျခလက္ေဆးရင္း ေရတြင္းထဲေခ်ာ္က်သည္။
မႏွင္းေမ၏ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္သားမ်ား ေျပးထြက္လာသည္။
ေရတြင္းကသိပ္မျမင့္လွသျဖင့္လက္တကမ္းလွမ္းဆြဲ၍မီႏိုင္သည္။အိမ္သားမ်ားတေယာက္ၿပီးတေယာက္ မႏွင္းေမ အား ဆြဲတင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။
“လက္ေပးလိုက္။ လက္ေပးလိုက္၊” သို႕ေသာ္ မႏွင္းေမကား လက္မကမ္း၊ ဒီအတိုင္းဆို ေရတိမ္နစ္ေတာ့မည္။
ဘႀကီးျဖိဳးလည္း ေရာက္လာသည္။ အေျခအေနကို အကဲခတ္သည္၊ ထို႕ေနာက္ အနီးနားရွိ လူမ်ားကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ကဲ။ အားလံုးဖယ္။ အားလံုးဖယ္၊” ထို႕ေနာက္ ဘႀကီးျဖိဳးက မႏွင္းေမအား တစံုတရာ လွမ္းေျပာလိုက္သည္၊
ဒီေတာ့မွပဲ မႏွင္းေမ လက္ေပၚလာကာ လွမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ ေရနစ္သည့္ေဘးမွ လြတ္ ေတာ့သည္။
ဘႀကီးၿဖိဳးေျပာလိုက္တာကေတာ ့-
“ေရာ့ေရာ့ ငါ့တူမ ဘႀကီးလက္ကိုယူလိုက္။ ဘႀကီးလက္ကို ယူလိုက္၊” ျဖစ္ပါသတည္း။
